نیست باک از برق آفت دل به آفت بسته را

زخم خنجر فارغ از تشویش دارد دسته را

برنمی آید درشتی با ملایم طینتان

می شکافد نرمی مغز استخوان پسته را

خاک نتواند نهفتن جوهر اسرار تخم

طبع دون کی پاس داردنکتهٔ سربسته را

یأس کرد آخر سواد موج دریا روشنم

خواندم از مجموعهٔ آفاق نقش شسته را

نشئه را از شوخی خمیازهٔ ساغر چه باک

نیست از زنجیرپروا نالهٔ وارسته را

خصم عاجز را مدارا کن اگر روشندلی

می کشد شمع ازمژه خاربه پا بشکسته را

نسخهٔ حسن آنقدر روشن سوادافتاده است

کز تغافل می توان خواندن خط نارسته را

محوشد هستی وتشویش من وماکم نشد

شبهه بسیار است مضمون ز خاطرجسته را

تا زغفلت وارهی درفکرجمعیت مباش

تهمت خواب است مژگان بهم پیوسته را

دام راه دل نشد بیدل خم وپیچ نفس

پاس گوهر نیست ممکن رشتهٔ بگسسته را